Dajmy słowu czas

Początek Ewangelii św. Mateusza przedstawiający dość długą listę imion znanych lub mniej rozpoznawalnych postaci, zawiera w sobie bogactwo tematów do rozmyślania...

Tak bogaty rodowód Jezusa miał udowodnić, że jest On potomkiem Abrahama i Dawida, dwóch beneficjentów wielkich i ważnych obietnic Boga dla narodu wybranego. Św. Mateusz chciał wykazać Żydom, że w osobie Jezusa z Nazaretu wypełnia się to, na co naród izraelski czekał całymi wiekami. Poprzez trzykrotne powtórzenie liczby 14 podkreślił Jego pochodzenie z rodu Dawida i że jest tym oczekiwanym od wieków Mesjaszem.

Niespotykane w dotychczasowej w tradycji żydowskiej przywołanie obecności w rodowodzie czterech kobiet: Tamar, Rachab, Rut i Batszeby miało kilka znaczeń. Rut była poganką, dlatego jej wspomnienie w genealogii żydowskiej jest tym bardziej niezrozumiałe. Co więcej, ich życie moralne nie było nieskazitelne i mogło być jedynie powodem do wstydu, podobnie jak innych mężczyzn przytaczanych w tym tekście. Wydaje się jednak, że obecność tych grzesznych i nieidealnych postaci w historii ziemskich przodków Jezusa kryje w sobie głęboką teologię. Oznacza to mianowicie, że wyczekiwany Mesjasz w osobie Jezusa jest Zbawicielem dla wszystkich ludzi, wszystkich czasów, miejsc czy kultur; nie tylko dla męskiej części świata, nie tylko dla świętych i moralnie ułożonych, wreszcie nie tylko dla narodu izraelskiego. Bóg zawarł tę prawdę już w historii Jego ziemskich przodków, a Jezus przyszedł by objawić i wypełnić tajemnice ukryte od początku świata.

Zatem każdy człowiek w pewnym sensie może odnaleźć się w linii genealogicznej Jezusa. Czy jesteśmy znani jak Jakub, czy nieznani jak Salatiel, sprawiedliwi jak Ezechiasz lub Jozjasz, czy też grzeszni jak Manasses. Drzewo i tak rośnie, ponieważ nie rozwija się ono tylko dzięki mechanizmom biologicznym – ciału, krwi i woli człowieka – lecz dlatego, że Bóg jest Emanuelem [„Bogiem po naszej stronie”] (G. Ravasi).